8 april 2011, half negen ‘s avonds, het einde van een tweede dag Vinitaly, een van de grootste vakbeurzen voor wijn ter wereld. Ik ben jarig. Op het terras van een eenvoudige pizzeria in Bardolino kijk ik in de schemering uit over een nagenoeg rimpelloos Gardameer.

De wijnkaart is een geplastificeerd A4-tje waarop producenten noch oogstjaren staan, alleen summiere omschrijvingen als Bardolino Superiore en Lambrusco Amabile.

Het meer ruikt zoals grote plassen zoetwater overal ruiken: een lastig te omschrijven combinatie van vegetale tonen, zoete rotting en een vleugje vis. Het is een intrigerende geur, voor mij in elk geval niet afstotend.

Omdat de wijnkaart niet helpt vraag ik de ober om een fles ‘echt goede wijn’, wetend dat ik er na een hele dag proeven nog geen twee glazen van zal drinken. Helaas, het is triest te merken dat men er ook hier, midden in een klassieke wijnstreek, geen flauw benul meer van heeft wat dat is: goede wijn. Zonder enige kennis, laat staan schaamte komt er een fles op tafel waarvan de inhoud uitsluitend ruikt en smaakt naar . . . . hout, d.w.z. naar mokka, vanille, chocola, brood, etc. Of er überhaupt druiven aan te pas zijn gekomen is niet vast te stellen. Ik ben te moe om te protesteren en verdun het bocht met water tot het drinkbaar is, want ik ben jarig. Jarig en blij, geen vanzelfsprekende combinatie. Blij omdat ik op de Vinitaly in Verona vandaag wel ‘echt goede wijn’ proefde: wijn zoals God wijn bedoeld heeft. Mijn arrogantie is groot, want ik denk te weten hoe dat is en ik kan zoiets zeggen omdat ik niet gelovig ben.

Ik proefde Chianti van Tenuta Bossi uit Ruffina, dat iets hoger ligt dan het Chianti Classico-gebied, waardoor de wijnen frisser zijn. Mooi, denk ik, want ik wil wijnen met frisheid! Verder wil ik ook dat Chianti van de autochtone druiven Sangiovese en Canaiolo gemaakt wordt: Merlot en Cabernet zoek ik wel buiten Toscane, conservatief als ik ben.

Tenuta Bossi dus van Marchesi Gondi. Gemaakt van oude stokken? Welnee, tien jaar geleden is alles herplant. Oud bedrijf dan? Dat dacht ik wel! Adellijke familie uit Florence die terug gaat tot 1197, ja, wel na Christus. Indertijd waren de Gondi’s bevriend met de Medici’s. Groot bedrijf dus? Toscaanse adel van een beetje niveau bezit 300 hectaren of méér, anders tel je niet mee. 300 hectare wijngaard? Zeker niet, er is 45 hectare olijfbomen en 18 hectare wijngaard, de rest is natuur. Leuke mensen? Broer en zus Gondi. Hem niet gezien, is bezig met belangrijke zaken, was in Florence jarenlang voorzitter van de Kamer van Koophandel en zo. Zij, Donatella, is leuk: een kleine grijze vrouw bij wie je twijfelt over haar leeftijd. Is ze 60, 70? Een paar dingen besef je wèl als je tegenover haar zit: vroeger was ze heel mooi, en slim en charmant is ze nog steeds. Is dat belangrijk voor de wijn? Natuurlijk niet, maar ze straalt hetzelfde uit als haar wijnen. En dat is? Vanzelfsprekende klasse, transparantie, eerlijkheid en traditie, wars van trends. Zie je daar iets van terug in haar wijnen? Ja, want de kwaliteit van het fruit staat voorop, de tannines zijn rijp en komen van de druif komen en niet van barriques of, erger, houtsnippers. Dit soort tannines drogen de smaak niet uit maar ondersteunen, omdat ze goed geïntegreerd zijn.  Zo’n Chianti van Tenuta Bossi heeft niet veel nodig om tot zijn recht te komen: ‘een eenvoudige doch voedzame maaltijd’ is voldoende, om met bediende Joost uit de strips van Marten Toonder te spreken. Het is kortom wijn zoals God wijn bedoeld heeft. Daarom ben ik blij. Blij en jarig.

 

Bardolino, 8 april 2011

Guus van Otterloo, www.terroirwijn.nl